Nu we reeds enkele pilots uitgevoerd hebben, kan een eerste, zeer vroege tussenbalans opgemaakt worden:

• Veel scholieren weten al enigzins wat een identiteit is; een groot deel van hen heeft dit concept echter niet gekoppeld aan het online zijn;
• Een verrassend hoog percentage leerlingen (heel ruw geschat een kwart tot een derde) heeft zich nog nooit de vraag gesteld: “Wie ben ik?” Vooral jongere leerlingen vinden dit zelfs een overbodige vraag;
• Vrijwel geen van hen weet wat profileren inhoudt;
• Als uitgelegd wordt wat profileren is, vinden veel scholieren dit een inbreuk op hun privacy;
• Sommigen realiseren zich door de inleidingen over het profileren voor het eerst dat zij niet anoniem zijn online;
• Omdat de onderwerpen van de workshop zo dicht bij hen liggen, kunnen zeer veel scholieren het opbrengen om lang te luisteren en lang mee te denken en te discusiëren – veel langer dan gewoonlijk volgens hun docenten;
• Omdat het onderwerp van de workshop zo persoonlijk is, gaat het in de workshops steevast over zeer persoonlijke aangelegenheden;
• Veel scholieren geloven niet dat hun online identiteit en alles wat daar mee samen hangt een goed onderwerp is om te bespreken met volwassenen – inclusief hun ouders en hun leraren. De meest gehoorde argumenten daarvoor zijn: (1) dat volwassenen niet opgegroeid zijn met internet; (2) dat volwassenen het taalgebruik tussen jongeren onderling veroordelen en vooral daarop reageren en niet op wat er aan de hand is; en (3) dat volwassenen hiërarchisch denken en eerder straffen dan luisteren.